توسط: امین

من غریب به ۶ سال است که پیگیر دکتر سروش هستم و نظری به وثوق و معنی داری کامنت بالا در مورد روشنفکری دینی ندیده ام.
فرید به خوبی نابهنگامی روشنفکری دینی را توصیف کرده ست.
روشن فکری دینی تا حدودی هم حالت مستبدانه گرفته و تنها راه نجات را خودش می داند. اگرچه حرف از پلورالیزم می زند، اما آن پلورالیزمی که تئوری پردازش از خودی های روشنفکری دینی باشد.
هیچ اقبالی به علم جدید و روانشناسی و اقتصاد ندارد و با نگاه صوفیانه آنها رو تحقیر می کند که: این همه علم بنای آخور است.
شخصا باور دارم روشنفکری دینی و در پیش قراول های آن در پاسخ به نیاز های جامعه مخصوصا دهه ی شصتی ها هیچ انعطاف پذیری نشان ندادند و بر همان گفتمان واعظانه و منبری پای فشاری کردند.
جامعه ی ایرانی کار می خواهد، انصاف و عدالت نسبی می خواد، احترام می خواهد اما روشنفکری دینی در مقابل نگاه قیم مآبانه، نامهربان، دنیا گریز را تبلیغ می کند.
بنده هم هم رای فرید باور دارم که روشن فکری دینی زمانی شانسی برای تغییر داشت. اما با فرصت ناشناسی، قدرت ناشناسی و عارف مسلکی فرصت اصلاحات را به یک خاطره ی نا موزون تبدیل کرد